Diyarbakır'da dün düzenlenen Nevruz Şenlikleri, hiç şüphesiz oluşturulan "beklenti"lere uygun bir şekilde cereyan etti. Kimilerine göre barışın ve kardeşliğin, kimilerine göre ise Kürdistan'ın miladı olarak kabul edildi.
Bu "şenlik"(!) konusunda fikri sorulmayan tek kesim ise "Türk milleti" oldu. Bunun sebebi de, herhalde bu gelişmelerin önünü açan hükümetin Türkleri temsil ettiğini varsaymak olmalı!
Ertesi gün gazetelerde, konuyla ilgili elbette çok sayıda makale kaleme alındı. Hürriyet Gazetesi'nde yazan Ertuğrul Özkök'ün makalesinde yer alan bazı satırları ise doğrusu çok dikkat çekici ve önemli buldum.
Özkök, "ORASI ÖYLEYDİ, YA BURASI?.." başlıklı makalesinin bir yerinde şöyle diyor:
"Diyarbakır'da büyük bir heyecan vardı.
Ülkenin geri kalanında ise büyük bir sessizlik...
Sessizlik anlaşılması güç bir durumdur...
Çok iyiye de alamet olabilir, kötüye de...
Buradaki sessizliği Kürtçe'ye nasıl tercüme edebiliriz?..
Hepimizin duası, iyiye alamet olması..."
* * *
"Amin!.." dememek elbette mümkün değil.
Özkök, az söylemiş ama öz söylemiş, gören gözler için oldukça önemli saptamalar yapmış ve lâfı adeta ağzımızdan almış.
Bundan sonrasını ise biz devam ettirelim:
"Düğün gördü mü zurnasına, hamam gördü mü kurnasına koşanlar", "newroz" adı altında, Türkiye Cumhuriyeti'nin yıkılış kutlamalarına dönüşen bir sözde şenliği her ne kadar "tarihî bir barış"ın kutlanması olarak görmek ve göstermek isteseler de, bu tablo, ülkenin ezici bir çoğunluğunu derin düşüncelere sevketmiş ve onların vicdanına "çığırından çıkmış bir azgınlık" tablosu olarak daha şimdiden derin bir şekilde kazınmış bulunmaktır!
O görüntüler, bu milletin nasıl bir uçurumun ta kıyısına kadar sürüklendiğinin resmidir. Bunu bir barış gibi sunmaya kalkmak ve bunu böyle olduğunu dayatmak ise ateşe benzin dökmek değil de nedir?
Gerek dağlarında, gerekse şehirlerinde gencecik evlatlarını en sinsi, en haince ve en alçakça kurulmuş tuzaklara kurban veren bu millet, bütün bunlara rağmen acısını içine dürüp, bu caniliği yapanları takdir edilesi bir kararlılıkla Kürt değil, hep PKK'lı olarak anmışken, dönderip çevirip bunun hep bir Kürt başkaldırısı olduğunu öne çıkarma oyunu, kimi aymaz Kürtlerden de gördüğü destekle nihayet başarıya ulaşmış görünmektedir. Son sürat uçuruma giden bir arabanın içinde yalnızca Türklerin bulunduğunu düşünmek ise başka bir gaflet ve başka bir garabettir!..
Ve bundan sonrasında, şayet bütün bunlar; bu ülkenin topraklarında "Türk" ve "Kürt" kelimeleri kaçınılmaz olarak artık birbirinden kesin çizgilerle "ayrıştırılmış" iki ayrı kesimi tanımlamak için kullanılmayacaksa, bu kelimeler nerede ve ne şekilde telaffuzu edilecek olsa, "karşı taraf"ta bir kurşun kadar tahripkâr etki yaratmayacaksa ve "silahlar susacak, siyaset konuşacak" sözü pratikte bir geçerlilik taşıyacaksa ne âlâ!
Fakat ne yazık ki mevcut durum bana eskilerin bir sözünü çağrıştırıyor: "Kız olmaya kız da, umudum biraz ız!.."
Başka ne diyelim: Allah encamını hayr'eyleye ey Türkiye!..
Yorum Gönder